Dag van de Ex.

Bijna iedereen heeft wel een ex-vriend of vriendin. Iemand waar je op een af ander moment wel om hebt gegeven. Soms gaat dat met plezier en soms met verdriet gepaard.

Wat me vandaag verbaasde is dat er een dag voor in het leven is geroepen. Een dag waarop je mag vieren dat je een ex hebt of bent. Een dag dat je je ex in het zonnetje mag zetten. Of misschien extra hard vervloeken omdat je hart gebroken is? Het is, denk ik, weer zo’n dag die je voor jezelf mag invullen.

Ik sta er vandaag dus ook bij stil. Bij alle mooie momenten maar ook het verdriet dat liefde met zich meebrengt. En dat zijn er stiekem toch best veel. Ook al heb ik jarenlang geen echt liefdesleven gehad. En tijdens dat nadenken ben ik tot een conclusie gekomen. Namelijk dat ik eigenlijk helemaal niet wil denken aan welke ex dan ook. Dat heeft weinig zin. Er is een reden geweest waarom de paden zich hebben gescheiden. Dat de liefde een einde had.

Nee, ik wil denken aan de toekomstige liefde. Aan die persoon die op een onverwachts moment mijn leven binnen wandelt. Ik wil denken aan de dag waarin de eerste regel voor een nieuw hoofdstuk word geschreven. Dat is zinvoller voor mij dan stil te staan bij het verleden.

De pagina is leeg, mijn vulpen ligt ernaast en een postzegel prijkt al op de brief. Maar aan wie mag ik mijn liefdesbrief schrijven?